Selasa, 25 Oktober 2011

DAMAR KECIL DAN SI CAPRANG


AL-KISAH ANAK MANUSIA ‘NDESO YANG PANTANG MENYERAH… MESKI DENGAN KETERBATASAN!
“Damar…….sang kelana”
Episode bersambung….
DAMAR KECIL DAN SI CAPRANG

Disiang yang menyengat, terdengar gelak tawa anak-anak penggebala kerbau. Mereka berburu tikus ditumpukan jerami.
Kanto : wai…awas…ningkono, mau melebu Mar ko jago ningkono, ling awas aja sampe lolos! Langsug gebug bae!
Aling : iya Beres…! Ak wis siap!
Kanto : mar ko jo munggh dami diencot-encot ben ndang metu tkuse
Mar :  ak lg jaga ning kene! Koe bae!
Kanto : alah…ngeyel mungao! Ko ak kao aling sing ngejar
Damar : wai…wai …iku metu, anune…anu tikuse metu  Ayo..ayo…awasss…
Aling : endi ….tak gebuge ayoooo kejar!
Kanto : ayo aja sampe lolos kejar Mar!
Kami  mengejar tikus naik turun tanggul sawah penuh semangat, namun sayangnya tikus itu lebih cepat lari dan mengusai medan, sehingga tikus jelek itu masuk dalaam lubangya.
Damar : wahh bli kena…tikuse melebu leng!
Aling : waduh setik neh kenagebugku…!
Kanto : alaah….goblog-goblog  pada….ngejar tikus culikik tok ora kena!
                Mar ko tak kandani munggah anggas ora gelem, ki dadi gagal perburuane!
Damar :alah To koe ngomong tok! Wong tikuse wis mlayu aku dikon munggah anggas
Kanto : ora iso tikuse masih ning jero kok! Ko malah ngeyal!
Damar : lah aku meh munggah tikuse metu yo ra sido toh! Aku ngejar toh! Koe malah mlayumu koyo kucing mogok…
Kanto : hehhh koe ngeyel ae cah cilik…
Aling : Kang uwis-uwis,…kae…!
Kato : wis menengo koe ling
Aling : kae kebone wis adoh meh ning rawa…
Kanto : waduh keboku..ndang dikejar…mengko malah nyabrang kali kebendag!
Kami bertiga menuju kumpulan kerbau dipinggir rawa, dan menaiki kerbau-kerbau itu kembali ketempat semula.aku bersama caprang dibarisan paling depan.
Damar : mnggir caprang pengen ning arep ki!
Kanto : sesok ngoprek neh yo! Tapi jo sampe lolos neh!
                Iki jagate wis sore wayahe ngandang, Mar ko jare sukiki meh sekolah….iyo pa ra?
Aling : Iya mar jare meh sekolah neh,  bukanya ko wis mwthu minggu wingi!
Kanto : biasa ling paling seminggu ngkas mari neh! Koe kan wis ping telu mlebu-metu sekolah, molane ra munggah-munggah kelas.
Aling : gobloke leh…ra tau munggh kelas!
Damar : alah enak ae…ko ngomong..! bapaku sing pengen ak sekolah udu aku!
Mereka tidak mengerti kalo saya sudah gak mau sekolah lagi, cumaterpaksa karena babapku selelu memaksaku sekolah,seringkali aku boloz paaling kalo gak ada acara main ama siaprang atau  lagi BTE baru saya brengkat sekolah. Yah seringnya kalo ada Bapak dirumah baru saya sekolah itu juga harus bersyarat.
Aling : Mar kudune koe ngomong sama bapakmu ko ra pengen sekolah, pengene angon caprang terus.
Damar : Awit Mbieenn!
Setelah mengikat kerbau-kerbau itu dipohon, ak mengumpulkan rumput-rumput kering didekat badan caprang dan membekar rumput untuk mengusir nyamuk dibadan caprang,”prang selamat tidur ya sesuk aku ra ketemu koe mergo bapaku meh nganter aku sekolah, ko nek babap wis linga neh aku langsung rene nemuni koe” sembari aku megelus muka caprang, sepertinya ia mengerti perkataanku. Duatahun sudah aku bersamanya, diawali dengan aku jatuh dari punggunya dua kali, sampai aku bisa menaklukan hatinya, dia begitu perkasa dan kuat, dengan tanduk yang melebar dan mendangak kelangit. Kali sngat akrab, dan saling mengerti, meski dia bukan miliku, melainkan milik pa haji sarlim orang kaya dikampungku. 
kami bertiga pulang kerumah bersama,kang kanto aling, dan damar bergegas pulang seoring senja tiba.
Persahabatan mereka sagat kental. Kanto adalah anak P haji sarlim orang kaya yang pemilik kerbau-kerbau itu. Mereka bersahabat sejak kecil meski kanto dan damar memilki perbedaan umur yang cukup jauh. Mereka telah memiliki cemistry satu sama lain. Rumah mereka tidak begitu berjauhan sehinga tiap hari bertemu.   
Kanto : minggu arep meh ana dangdut “triomacan” ning Brondong numpak apa kih!
Aling : pake sepedaku ngko! Tenang ae!
Hari makin larut malampun datang Ayah damar menghampiri damar dengan wajah kesal, karena ai merasa anaknya ini sangat bandel dan gak mau diatur, apalagi hampir setiap malem dia sering tidak pulang kerumah, namun bagi damar itu hal yang biasa, dia biasa tidur dirumah jojon dan aling selebihnya dia pergi kehutan bakau ikut memencing kepiting dimalam hari. Maklum dia tidak betah tinggal dirumah.
Darja : mar bengi iki ko jo lungo, ana acara ning umah, ngewangi bi Nes ning pawon.
Damar : yo!
Darja : sesok ko tak daptaraken sekolah neh, ojo ngon aku wis isin karo Pak Marta koe didaptaraken sekolah malah sering bolos, daptar neh bolos neh, wis pingpiro jal? Koe ra ngerti karepa bapak apa?
Aku langsung pergi tanpa berkata-kta, bapaku egois dia hanya tau kemauanya, tapi gak mengeti keadaanku. Aku hanya bisa menengis dipelukan Bi nes.
Nes : sampun pa sampun, mengkin damre malah nangis ko lunga neh Pak. Wis le..wis Cepp jo nangis
                Koe mameo Bibi masak ayam koe ojo nangis maemo sing akeh, bapaku wis ora marah, maem kono.
Aku makan ayam yang ada di rak makanan, sementara BI nes sedang sibuk mengiapkan tumpengan dan ayam panggangan. Sementara bapak diruang tamu beberapa menit saya menikmati makan terdengar beberapa salam orang berdatangan kerumah.
Pak dirga : assalamualaikum kang Darja….
Darja : Wa’alaikum salam….mangga melebu, koe to Dir
Pak Dirga : Iya kang, wis mateng durung ayame?
Darja : Koe nembe teko wis takon ayam, takon liane apa? Uwis-uwis mateng.
Pak Dirga : maap kang aku ning umah ora masak dadi mandan kempong
Darja : Iyo-iyo wis ndang mlebu kui ana tamu maning…monggo- monggo manjing kang carman, kang narkad.
Pak  carman : Wis mateng durung..!
Darja : Sampun kang…
Pak carman : maksudku wis teka durung wa kajine?
Darja : Durung kang, mungkin sedelo meneh
H. Tiwan : Assalamu’alaikum
Darja : Wa’alaikum salam Wa kaji, monggo dah ditunggu
H.Tiwan : maaf agak telat, mau sepedane ecel
Darja : boten punopo Wakaji, iki nembe pada dugi, monggo mlebet.
H tiwan: ya aku tak mlebu, la anakmu ndi?
Darja : sawg teng wingking
Nes : Mar ko ning kene ae, Bi nes arep nyugui banyu go tamu.
Damar :“ya…. iku ayam tuku ning endi?”
Nes : iku jagone bapakmu sing mbo gondol-gondol kae, wis aku tak meng arep disik?.
Dengan rasa  kecewa saya diam, seakan tak tahan lagi ternyata ayam yang saya makan ini bagian dari daging si Jaka? Diam-diam aku bungkus ayam panggang itu, kubawa ke rumah jojon.

BERSAMBUNG…..??

  

Tidak ada komentar:

Posting Komentar